‘Waar begint iets? Wat maakt dat ik dit ben gaan doen? In het begin zei ik altijd: het kwam op mijn pad, het kwam toevallig zo uit. Pas gaandeweg ben ik gaan zien dat deze stap uit het diepste van mijn ziel kwam.
Aanvankelijk was het de verontwaardiging over hoe de dingen gaan. Ik zie me nog staan bij de directeur van de organisatie aan wie ik mijn idee voorlegde. Ik moest er destijds helpen bedenken hoe jonge mensen met een beperking mee kunnen doen in de samenleving. Dat viel niet mee. Bedrijven wilden er soms met pijn en moeite eentje een plek geven. En dan liefst dicht bij de bezemkast. Dé plek waar je voortdurend het gevoel krijgt dat je er niet bij hoort. Dat kon niet de bedoeling zijn.
Wat wel werkte, had ik gemerkt, is als mensen met en zonder beperking mooie dingen maken met elkaar. Theater bijvoorbeeld. In dat moment is er echt contact, leer je elkaar kennen, wordt het gelijkwaardig. De directeur vond het idee helemaal niks – en ik wist niet wat me overkwam. We wilden toch hetzelfde? Dat als bijvoorbeeld Ruud, met een verstandelijke beperking, door het dorp fietst, de mensen hem kennen, hem zien en noemen bij zijn naam?
Hoe verder ik kom, hoe meer ik begrijp over mijn drijfveren. Alles viel op zijn plek toen mijn vader overleed en ik zijn verhaal vertelde tijdens de begrafenis.
Ik ben haar eeuwig dankbaar voor dat moment en alles wat dat in me opriep. De boosheid. De vertwijfeling. Ik heb ontslag genomen en heb zelf binnen een halfjaar uit het niets een werk- en ervaringsplek opgezet voor mensen met een beperking. Achteraf lijkt het alsof dit het pad was dat ik onvermijdelijk moest gaan. Alles wat ik in mijn leven had geleerd en gedaan, had ik nodig om dit te kunnen.
Hoe verder ik kom, hoe meer ik begrijp over mijn drijfveren. Alles viel op zijn plek toen mijn vader overleed en ik zijn verhaal vertelde tijdens de begrafenis. Hij groeide op in een gezin met dertien kinderen. Als jongetje werkte hij al in de fabriek en kreeg hij niet de kans om te leren. Hoewel hij enorm veel voor elkaar kreeg, heeft hij zijn dromen niet kunnen waarmaken. Wat me daarin raakte, is zijn kracht om tot bloei komen, ondanks alles. En ik dacht: waar ken ik dat van?’
Ina’s initiatief
Iedereen heeft kwaliteiten en beperkingen. Daarom helpt het Toverbaltheater het beste in mensen naar boven te halen. Er werken 44 mensen met een beperking, waar zij zich kunnen bekwamen in bijvoorbeeld dans, gastheer zijn, kledingverhuur en drama.
Sinds de oprichting in 2003 is het Toverbaltheater uitgegroeid tot theaterwerkplaats, restaurant en kledingverhuurbedrijf in één. 140.000 mensen bezochten er inmiddels een voorstelling. En ruim 42.000 gasten bezochten een workshop, project of theaterdiner. Veel daarvan is uitgevoerd met scholen, bedrijven en maatschappelijke organisaties.
De kracht van het project
‘Vaak hebben de jongeren met een beperking het hoofd gebogen als ik ze ontmoet voor een kennismaking. Ze zijn dan al zo lang bestempeld met wat ze allemaal níet kunnen. Hier zie je hun zelfvertrouwen met de dag groeien. Ze leren eigen verantwoordelijkheid nemen, ze ontdekken wat bij ze past en dat je mag zijn wie je bent.
Wat me vaak ontroert, is als het besef komt dat ze ertoe doen. Dat ze juist door hun kwaliteiten anderen iets kunnen geven wat van betekenis is. En dat is hun puurheid en oprechtheid. Het is hun geloof in zichzelf, waarmee ze anderen raken.
Bezoekers leggen dan al snel hun masker af als ze binnenkomen. Ze hebben niets meer hoog te houden. Ook zij mogen even zijn wie ze zijn, met al hun beperkingen.
Laatst kwamen studenten van het roc hier binnen. Toch een beetje met zo’n houding van ‘we gaan naar de gehandicapten, we doen een opleiding om ze te begeleiden’. De rollen waren al snel omgedraaid. Ineens staan onze medewerkers aan het roer en leren deze jonge studenten juist van alles van hen. Hoe mooi is dat?’
