‘Mijn hartslag gaat omhoog en er welt een óngelooflijke woede in me op. Iedere keer als ik aan dat meisje denk, voel ik dat in mijn lijf gebeuren met dezelfde heftigheid als toen. Op de Albert Cuyp was er een filmpje geschoten waarin zij voorbijkwam. Voorbijgangers werd gevraagd: zou je een vluchteling in huis nemen? De een zei: ‘Ja natuurlijk, vreselijk die mensen op de vlucht, maar ik heb weinig ruimte.’ De ander zei: ‘Dat is nu even niks voor mij.’
Dat kon ik allemaal begrijpen. En toen zag ik dat meisje. Ze was denk ik een jaar of 24. Knap, hoogopgeleid. Misschien net iets te weinig tegenslag gehad in het leven.
Ze kijkt in de camera en ze zegt: ‘Sorry hoor, maar het is mijn probleem niet.’
Eerst dacht ik nog even: hoe dom kun je zijn? Hoe kan dit niet ook jouw probleem zijn, terwijl we allemaal, stuk voor stuk, met elkaar verbonden zijn in deze wereld. Misschien kent de werkgever van je broer wel iemand in Syrië. Of ben je zelf in Jordanië op vakantie geweest. Maar wat me nog het meeste trof was de hardvochtigheid, het egocentrische. Plak er maar een woord op.
Misschien is het je rechtvaardigheidsgevoel waardoor je uiteindelijk in actie komt.
Misschien is het je rechtvaardigheidsgevoel waardoor je uiteindelijk in actie komt.
Bombardementen op Aleppo, dat vindt iedereen erg. De foto van het verdronken jongetje op het Griekse strand, dat vinden we erg. Maar als dat ertoe leidt dat mensen op de vlucht hierheen komen, dan doen we de deur dicht. Sinds ik zelf een kind heb, denk ik na over wat ik wil meegeven. Ergens heb je toch een beeld van wat goed is en slecht. De deur dichtdoen voor mensen in nood: dat is niet goed.
Ik snap de angst wel. Vooral door het beeld dat wordt gecreëerd van die duizenden mensen, allemaal enge islamitische mannen. Maar spreek je elkaar een-op-een, dan gebeurt er iets met dat beeld. Ieder persoon is iemand met een verhaal, iemand die net als jij een huis heeft en vrienden. Die een baan heeft en iets wil bereiken waarvan hij niet weet of het gaat lukken. Zolang je elkaar niet tegenkomt en leert kennen, worden mensen bang van elkaar. Dat wilde ik doorbreken.’
Reinouts initiatief
Er zijn veel mensen die vluchtelingen willen helpen die huis en haard hebben moeten verlaten. Bijvoorbeeld door ze een tijdelijk thuis te bieden in afwachting van een eigen huis. Maar hoe organiseer je dat? Takecarebnb brengt statushouders en gastgezinnen met elkaar in contact om een logeerperiode te regelen.
In 2015 ging het initiatief van start. Een team van dertig vrijwillige matchmakers, zoals psychologen en maatschappelijk werkers, helpt een goede match mogelijk maken. Dat leidde in 2016 tot 66 logeerperiodes. De gasten blijven over het algemeen drie maanden.
De kracht van het project
‘Eindelijk een veilige plek waar je even mag blijven. Dat besef maakt vaak een enorme moeheid los bij de logees. De eerste weken wordt er veel geslapen. Maar al snel groeien ze uit tot lid van het gezin. Er wordt samen gekookt. Ze vieren de verjaardagen mee. Brengen kinderen naar school. Stukje bij beetje openen zij zich en komen er verhalen over waar ze vandaan komen en wat ze hebben meegemaakt.
Hun aanwezigheid en verhalen doen veel met de gezinnen. Het geeft diepte aan wat zo vanzelfsprekendheid lijkt in het leven. Zoals een maaltijd elke dag. Een huis. Een vriendenkring die compleet is, waarin niemand wordt gemist.
Gastgezinnen worden zich meer bewust van de bevoorrechte positie waarin ze verkeren en hoe fijn het is om voor een ander iets te kunnen betekenen.
Wat we voor elkaar krijgen, is mooier dan we konden dromen. Er ontstaan hechte en bijzondere vriendschappen tussen mensen uit verschillende werelden. Binnenkort starten we zelfs een initiatief omdat de logees die een eigen huis hebben gevonden, zelf graag Nederlandse gasten willen verwelkomen die er een paar dagen op uit willen. Het is de beweging die me raakt: dat mensen elkaar echt ontmoeten, elkaar leren kennen.’
